sierpień 2008 roku

Czas kończyć moje opowieści …

To już pięć lat po diagnozie: rak piersi. Prawie pięć lat po jej usunięciu wraz z węzłami chłonnymi lewego dołu pachowego. Ponad cztery lata temu wzięłam ostatnią chemię.

Oszczędzam lewą rękę, żeby nie nabawić się obrzęku limfatycznego. Nie robię wielu rzeczy, bo nie mogę. Łykam Nolvadex D. Osłonowo, bo gad był hormonozależny.

Ale jestem. Żyję i mam się dobrze. Mam znów obie piersi i to, jakie!

Mam gorsze i lepsze dni, ale pcham ten „wózek” do przodu. Zrzuciłam zbędne piętnaście kg nadwagi, których dorobiłam się podczas chemioterapii.

Mam całą masę przyjaciółek tak realnych jak i wirtualnych. Mam bardzo mądrą córkę. Dobrego męża. Chce mi się żyć. Żyć mocno i dokładnie, tak, żeby mi nic nie umknęło. Z tym, że teraz żyję nieco inaczej. Teraz żyję bardziej dla siebie niż dla całego świata. Robię to, co mi sprawia przyjemność. Nie gonię za karierą, pieniędzmi, zaszczytami czy innymi duperelami.

Robię zdjęcia, piszę wiersze, opowiadania, spotykam się z przyjaciółkami, chodzę z mężem do pubu, wyjeżdżam w plener jak tylko nadarzy się okazja.

Jak mawia Magda : pierwsze czterdzieści lat żyjemy dla innych, drugie – dla siebie.

Zwłaszcza po zderzeniu ze smokiem.

Odeszły od nas na zawsze moje przyjaciółki, koleżanki i znajome;

Izabella Podworska (1973-2004)

Magdalena Krzemińska (1976-2006)

Czesława Stręk (1970-2006)

Halinka Bury (1961-2006)

Alicja Modzelewska (1956-2006)

Barbara Grześkowiak (1963-2007)

Joanna Lortz (1973-2007)

Bardzo zabolało ich odejście. Bardzo. Im się niestety nie udało, choć dzielnie walczyły do końca.

Teraz musimy wszystkie żyć i za siebie i za te, które odeszły, pamietając o Nich.

Trzeba tylko bardzo, bardzo chcieć.

I często się uśmiechać. Bo rak nie lubi wesołych ludzi.

Jasne, że do końca życia będę się bała każdego badania kontrolnego u moich kochanych onkologów.

Niestety, tego strachu opanować się nie da.

Wiem też, że pięć lat „czystości onkologicznej” to nie rekord świata, ale wierzę mocno, że ja pokonałam już mojego smoka.

Bo jak się pacjent uprze, że będzie zdrowy, to i medycyna jest bezsilna.

Ja się zaparłam kopytami po stronie życia. Czego i Wam serdecznie życzę.