Po wykryciu guzka
Różne środki masowego przekazu poświęcają dzisiaj wiele uwagi sprawom raka piersi i wiele kobiet zdaje sobie sprawę z wagi problemu oraz znaczenia wczesnego wykrycia choroby dla skutecznego jej leczenia. Mimo to obserwowane jest zjawisko, że po wykryciu podejrzanej zmiany w piersi kobieta przeżywa silny szok i nie docenia szans wyleczenia, zamyka się w sobie, przeprowadza różnego rodzaju rozważania prowadzące w konsekwencji do zwlekania z rozpoczęciem dokładniejszej diagnostyki i w razie potrzeby leczenia.
Jednym z rodzajów zachowań, pomagających przezwyciężyć ten stres i wstrząs psychiczny, jest niedopuszczanie do świadomości możliwości wystąpienia choroby. Jest to najczęściej spotykany rodzaj zachowania, który w konsekwencji prowadzi do odkładania wizyty u lekarza na termin późniejszy. Najczęściej zachowania takie obserwowane są wśród kobiet w starszym wieku, kobiet z niższych warstw społecznych i o niskim poziomie wykształcenia, pań o depresyjnej osobowości oraz kobiet nie wierzących w jakiekolwiek możliwości i szanse wyleczenia. Jest pewnym paradoksem, że wiedza o chorobie może u części kobiet prowadzić do unikania wczesnego kontaktu z lekarzem. W pewnych badaniach zaobserwowano np., że kobiety zawodowo związane z opieką medyczną i zdrowiem kobiet, zwłaszcza pielęgniarki, później zgłaszały się do lekarza, a wykryte przypadki były w bardziej zaawansowanym stadium niż przeciętnie dla innych kobiet zgłaszających się na badania.
Należy podkreślić, co zostało już wielokrotnie powiedziane w innych rozdziałach, że nie ma powodu denerwować się wykrytą zmianą na zapas, ale nie można jej pod żadnym pozorem ignorować. Następstwa zwlekania z wizytą u specjalisty są w przypadku istnienia raka piersi bardzo niebezpieczne. Statystycznie 2 na 5 kobiet zwleka z udaniem się do lekarza przez 3 miesiące albo dłużej, co ma bardzo istotny wpływ na wysoki poziom śmiertelności z powodu tej choroby. Powodem zwlekania jest stres powodujący zaburzenia krytycznego myślenia i koncentracji w połączeniu z głębokim niepokojem. Kobiety są zwykle przerażone możliwością utraty piersi, a także samą perspektywą chorowania na raka. Nie powinno to jednak przerażać i obezwładniać do tego stopnia, aby nie szukać natychmiastowej pomocy.
W przypadku niepomyślnej diagnozy reakcje kobiet bywają różne, zależnie od cech osobowości. Zdarzają się, między innymi takie przypadki jak zwlekanie w podjęciu walki o swoje zdrowie i życie, akceptacja choroby połączona z jej lekceważeniem, chęć natychmiastowej walki, pogodzenie się z faktem i depresja, uczucie bezradności i beznadziejności sytuacji. Kobiety paraliżuje strach o siebie i rodzinę, może wydawać się im, że nie ma nadziei na wyleczenie. Chociaż zdają sobie sprawę, że muszą dalej żyć, trudno im zebrać siły do walki o życie dla dobra własnego i rodziny.
Ważna pomoc dla osoby chorej może płynąć ze strony krewnych i przyjaciół, którzy potrafiąc podtrzymać na duchu szybciej mobilizują kobietę do walki. Obecność osoby bliskiej, małżonka czy partnera, przyjaciela lub krewnego, ułatwia akceptację choroby tak w chwili usłyszenia złej wiadomości jak i w całym okresie walki o zdrowie. Bliska osoba powinna też zwracać uwagę na uwagi i zalecenia lekarza, gdyż zapamięta ona lepiej przekazywane informacje niż sama pacjentka.
Należy zwrócić uwagę, że potrzeby rodziny są często pomijane, a przecież członkowie rodziny, choć starają się trzymać w ryzach swoje reakcje i pomagać chorej, sami też cierpią. Często cierpienia te są w sensie psychicznym podobne do przeżyć samej osoby chorej. Partner osoby chorej często ukrywa swoje cierpienia i rozterki, sądząc, że w ten sposób pomaga. Podejście takie prowadzić może do nieporozumień, gdyż kobieta może sądzić, że partner jest mało wrażliwy, nie rozumie sytuacji i nie potrafi dzielić przeżywanych przez nią rozterek. W sytuacji takiej potrzebny jest po prostu wrażliwy człowiek, który potrafi słuchać i rozumieć.
Zdarzają się przypadki, że rozpoznanie raka piersi może zniszczyć więzy pomiędzy kobietą i bliskim jej mężczyzną, jeżeli były one kruche i nietrwałe. Jednak w większości przypadków okres po diagnozie stanowi dla kobiety czas przewartościowań, odrodzenia się i umocnienia miłości i przywiązania do rodziny. Większość małżeństw twierdzi, że relacje pomiędzy małżonkami pozostały bez zmian, a w wielu przypadkach uległy poprawie. Mężczyzna stanowi dla kobiety podporę i pełni ważną rolę w procesie leczenia, a także w długofalowym przystosowaniu się do życia po leczeniu.
