W jaki sposób można sobie pomóc?
Jeśli chory jest w stanie określić przyczynę niepokoju, to ważne jest podjęcie próby pokonania negatywnych uczuć. Ich świadomość to najlepszy sposób walki ze strachem. Dlatego należy wyjaśnić wszystkie wątpliwości związane z chorobą i leczeniem, skutkami ubocznymi i ostatecznym wynikiem leczenia. Jeśli chory nie rozumie tych spraw, to musi zadawać pytania, dotąd aż wszystko będzie dla niego zrozumiałe. Chory powinien też pamiętać, że ma prawo pytać o to co dzieje się w jego organizmie i w jakim stopniu zmiany te mogą wpłynąć na jego życie. Lekarze i pielęgniarki z pewnością będą w stanie pomóc choremu w rozwiązywaniu jego problemów.
Stan emocjonalny jest równie ważny jak stan fizyczny. Każdy potrzebuje odrobinę wsparcia w trudnej sytuacji. Gdy nastrój ulega pogorszeniu należy podzielić się swoimi wątpliwościami z bliską osobą. Należy rozważyć również możliwość zwrócenia się do psychologa lub psychiatry, członka wspólnoty religijnej lub przedstawiciela opieki społecznej. Jeśli chory czuje, że zrozumienie znajdzie u lekarza lub pielęgniarki, to o pomoc powinien się zwrócić właśnie do nich.
W szczególnie trudnej sytuacji chorego (depresja) lekarz rozważy możliwość stosowania odpowiednich leków przeciw-depresyjnych. Leki takie mogą pomóc poprawić nastrój, ale nie powinny być stosowane przewlekle.
Istnieje wiele sposobów, dzięki którym chory może sam łagodzić stany napięć w trakcie chemioterapii. Głównym celem takiego zachowania uspokajającego jest utrzymanie optymistycznego nastawienia do choroby i leczenia. Istotne jest również zgromadzenie maksimum informacji zarówno o chorobie, jak i leczeniu - pozwala to zajęcie aktywnej postawy w procesie leczenia. W trakcie leczenia mogą się pojawiać nowe, nieznane wcześniej sytuacje i dlatego warto wtedy zasięgnąć informacji u lekarza prowadzącego.
Ważne jest regularne informowanie chorego o postępach w leczeniu. Lekarz powinien informować chorego, czy osiągnięte wyniki leczenia są zgodne z planowanymi, czy też istnieje konieczność jego modyfikacji w przypadku wyników gorszych niż przewidywane.
Niektórzy odczuwają potrzebę prowadzenia dziennika leczenia. Może to mieć znaczenie nie tylko emocjonalne. Regularne odnotowywanie przez chorego doznań w trakcie leczenia, pomaga lekarzowi w dostosowaniu leczenia do indywidualnych możliwości chorego. Często, w oparciu o dziennik chorego łatwiej jest przeprowadzić zmiany leczenia.
Prowadzenie dziennika umożliwia również ocenę przebytego etapu leczenia. Wielu ludzi czerpie siły do dalszego leczenia, widząc jak wiele przeciwności udało się im już pokonać.
Niektórzy ludzie w prywatnych zapiskach wyrażają myśli, których nie wypowiedzieliby głośno, zwłaszcza w obecności innych. Może to z czasem ośmielić chorego także do otwartego przedstawiania swoich problemów w rozmowach z innymi osobami. Niekiedy bywa to czymś w rodzaju "wentyla bezpieczeństwa" w wyrażaniu smutku lub strachu.
W ramach "opieki chorego nad samym sobą" należy dążyć do tego, by chory samodzielnie planował swój czas. Chory powinien robić to, co jest dla niego najważniejsze. Chemioterapia nie powinna prowadzić do ograniczenia życia towarzyskiego. Chory w trakcie leczenia nie powinien być zbyt wymagający dla samego siebie. Powinien stawiać sobie cele realne, nie za ambitne i mieszczące się w granicach możliwości. To pomoże poprawić nastrój oraz pozbyć się napięć związanych z chorobą i leczeniem.
