Jest taka muzyka której nie można zapomnieć. Po latach powraca się do takiej płyty i po raz kolejny doświadcza dziwnego uniesienia, tego rozentuzjazmowania co serce wynosi ponad niebiosy. Gdy dźwięki rozbrzmiewają jeden po drugim ciało przeszyte dreszczem, zaczyna drżeć, rozdygotane. Zachłyśnięta tajemniczym klimatem chce jeszcze i jeszcze. Stan ekstremalnego doznania, szczęścia czy rozpaczy, zależy co komu w duszy gra. Euforia.
Po raz setny słucham tej samej piosenki i wciąż się nie nudzi, cała płyta jest genialna. Niech gra do nieskończoności. Poszczególne dźwięki są jak klucze do ukrytych przejść. Wystarczy je tylko zasłuchać i furtka do kolejnego poziomu wtajemniczenia sama się otworzy. Odnalazłam już monumentalne, kute, spiżowe wrota, za którymi krył się zaniedbany zamek. Stałam przed solidnymi dębowymi drzwiami kościoła w stylu gotyckim. Byłam w pięknej balowej sali do której wejście przesłaniała zwiewna muślinowa woalka. Wwidziałam również mała bramkę w kamiennym murze ciągnącym się do nikąd na której ktoś wydrapał zdanie “Ty moja Zocha jesteś “. Na końcu odnalazłam wiejski drewniany płotek a w nim niedawno odmalowaną furtkę, którą przytrzymywał żelazny skobelek. Otwarłam go. Zobaczyłam śliczny mały domek. W ogródku przed domkiem rosły malwy i słoneczniki a trawnik był soczyście zielony, poranna rosa jeszcze się utrzymywała. Było to miejsce, którego od zawsze szukałam.
Piosenki plumkające w radiu od tak żeby było miło i przyjemnie drażnią mnie swoja banalnością.. Czasy gdy trzeba było wykazać się talentem aby odnieść sukces w branży muzycznej minęły dawno i bezpowrotnie. Obecnie muzyk nie koniecznie jest wirtuozem gitary a wokalista wcale nie elektryzuje niesamowitą barwą głosu co więcej pomysł na piosenkę rzadko bywa oryginalny. Wszelkie małe i większe zafałszowania mogą być bez najmniejszego problemu komputerowo wygładzone, co najmniej jak roztopione masło na kromce, tez z łatwością daje się wygładzić. Do tego należy dodać rzewny tekst o miłości, głupkowatą muzyczka poskładaną z sampli i oto gotowy przepis na komercyjny zakalec muzyczny. Potem jeszcze ktoś tam, coś tam, ten do tamtego, tu zastuka tam zapłaci maszyna się kręci, hula, tłucze kasę. To już jest nie muzyka tylko miałka papka pozbawiona artyzmu.
Moje świadome słuchanie muzyki zaczęło się właśnie od tej płyty. Przesłuchana na tysiąc sposobów, odrobinkę porysowana, z okładką która gdzieś przypadkowo się zaplamiła, postarzała się tylko fizycznie. Była w słuchawkach gdy szukałam ciszy. Dudniła w głośnikach ryczących na cały regulator gdy chciałam zaprezentować ją całemu światu. Robiła ze mną zakup jechała również autobusem gdy miałam kilka spraw do załatwienia na mieście.
Unoszę się, rozpływam, słyszę. Muzyka gra w mojej głowie, uderza w poszczególne struny świadomości pozwalają mi odczuwać. Serducho przyspiesza bicie. Prawa noga podryguje za nią w rezonans wpada lewa ręka. Za chwilę całe ciało się kołysze. Jestem sama w domu mogę swobodnie zatańczyć na środku pokoju.

King Crimson - Thrak, One time.