nikt z forumowiczów jeszcze nie założył bloga w odświeżonym serwisie więc może ja jako pierwsza się tu zainstaluję.

Zacznę może od tego co teraz, z czasem cała historia sama  ułoży się w całość.

.
radio,
dzień za dniem,
Gdy już tak leżę na tym łóżku patrzę w sufit i tam umieszczone jest małe urządzenie co wyświetla zielone kreseczki od podziałki. W szybce ramienia Wielkiego Radio odbija się moje ciało a na nim te zielone kreseczki. Pielęgniarki coś sprawdzają, przykładaja papierowe kółeczko, przymierzają.. potem łaskocza mnie pisaczkami, zaświecają światło, wychodzą.
Maszyna zaczyna huczeć. To Wielkie Radio zostało po raz kolejny przywołane do życia. Otwierają się metalowe zapadki, najpierw tylko troszeczkę potem bardziej. Nie moge się oprzeć skojarzeniu że to jego zębiska. Szczerzy się do mnie bestia ale ja wiem ze to przyjazny potwór. Szkoda wielka ze nie widac promieniowania , ja bym chciała zobaczyć kilkadziesiąt zafalowanych lini, które przebijają cialo po przekątnej jakby pod rękę. Chyba maja jakiś kolor, pamiętam coś z fizyki ale jaki??? nie wiem..
Wielkie Radio wystrzeliło we mnie tysiące elektronów po to aby dopełnić powłoki walencyjne wolnych rodników, żeby te nie przyłącząly elektronów w niekontrolowany sposób a przez to nie powodowały wzrostu tego na "r". Mniej więcej, chyba taka jest, teoria radioterapii na poziomie molekularnym. Brzęczenie cichnie, jarzeniówka znów rozbłysnęła. Wchodzi pielęgniarka.
"...Może już Pani opuścić ręce, zaraz pomogę pozapinac zatrzaski.."
"....see You tomorrow, bye bye..."
.
.