4 lipca 2006 roku

Ależ jestem wściekła. Właśnie wróciłyśmy z Młodą z liceum, do którego próbuje dostać się moje dziecko. Nie było jej na liście przyjętych w pierwszej rekrutacji, mimo świadectwa „z czerwonym paskiem”.
 
Byli jeszcze lepsi. I wiecie, co? WCZORAJ zmienili warunki rekrutacji z drugiego naboru! Wczoraj! Dyrektor stał przed salą, gdzie pracuje komisja rekrutacyjna i przepraszał rodziców i uczniów, że to nie jego wina, tylko władz zwierzchnich. Niczego się nie dowiedziałyśmy. Nadal wiemy jedynie, że Młoda jest na czwartym miejscu na liście rezerwowej do tej swojej klasy językowej. Powiedzieli, że na 99% raczej będzie przyjęta, ale na piśmie mi tego nie dadzą. Wyniki ostateczne naboru będą dopiero 10 lipca! A liceum, do którego złożyła dokumenty jako szkoły drugiego wyboru - żąda oryginałów świadectw DZIŚ do godziny 14.00! Gdzie tu sens i logika?! Zrobiłyśmy, więc tak: zawiozła teraz świadectwa do szkoły drugiego wyboru. Tam jest już dawno na liście przyjętych jako dwunasta w całej szkole po względem punktacji, ale nie ma tam klasy stricte językowej, więc wybrała humanistyczną.

Jak się dostanie do tej lepszej szkoły - to 10 lipca pojadę i zabiorę papiery i finał! Oni narobili bałaganu to i ja nie mam skrupułów, że teraz ja im namieszam. Trudno. Już padam na pysk, szwy mnie ciągną, cycol też, a za chwilę cholera jadę do Krakowa, bo mam komisję wojewódzką w sprawie tego odwołania od decyzji powiatowego zespołu ds. orzekania o niepełnospraw-ności, co jak pamiętacie orzekli, że mi węzły chłonne odrosną ("stan rokuje poprawę").

Do Krakowa pojechała ze mną Młoda, Ślubny był w pracy i za cholery nie mógł się urwać, samej mnie z domu nie puścili, bo skwar jak sto bandziorów a do tego pół Krakowa rozkopane i żaden tramwaj ani autobus nie dojeżdża aktualnie w rejon cmentarza Rakowickiego, a tam właśnie jest zlokalizowana Wojewódzka Komisja Odwoławcza ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Zasuwałyśmy na "butach" od dworca PKP na ul. Olszańską. Spacerek w upale, z pokrojonymi cyckami i pokrojonym "dołem" miał z pięć km na bidę. I z powrotem. Wyjechałyśmy z domu o 13.30 a wróciłyśmy po 19.00. Ledwie przeżyłam. Po tygodniu leżenia w łóżku moje nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Jak tylko cycki i tyłek podleczę - wsiadam z powrotem na rowerek stacjonarny.

Na komisji była rozmowa z psychologiem (czarująca, mądra starsza pani) i wizyta u chirurga. Chirurg zapytał, o co poszło z komisją powiatową. Zrelacjonowałam, że według nich w ciągu roku wyzdrowiałam na tyle, że umiarkowany stopień zmienili na lekki i jeszcze stwierdzili w uzasadnieniu, że "schorzenie rokuje poprawę". A ja pisałam o węzłach chłonnych, że wycięte i że według dostępnej mi wiedzy medycznej raczej nie ma szans, żeby odrosły.

Chyba go rozbawiłam z lekka, bo zapytał, gdzie taka "mądra" komisja powiatowa się zalęgła, tom wyjaśniła, a on na to, że  chyba ich pogięło, a umiarkowany to on już bez badania i dalszego gadania pisze. Ale zejrzał kserokopie wypisu z Gryfic, które dołączyłam do kwitów. Widać zna lub słyszał o doktorze Krajewskim, bo się nagle ożywił mocno i koniecznie musiał zobaczyć, co mi tam nadziałał na klacie doktor od nowych cycków. Rozebrałam się nie bez problemów, gaziki pościągałam a ten dokładnie wszystko pooglądał i rzekł, że to „świetna robota”!.

Bo faktycznie, mimo obrzęku i szwów - wygląda to ładnie. Bąknęłam, że zależy mi na karcie parkingowej właściwie najbardziej, bo żadnej kasy od państwa nie oczekuję i mam za wysokie zarobki nawet na 1 zł dofinansowania do turnusów rehabilitacyjnych. Podrapał się w głowę i mówi, że jakby to o nogi chodziło, a nie o rękę, to karta bez problemu. Potem już sam coś tam mruczał pod nosem pisząc opinię na kompie. Tak więc chyba orzeczenie, które przyjdzie do domu listem poleconym do dwóch tygodni... ma szanse utrzeć nosa wysokiej komisji powiatowej.