24 sierpnia 2004 roku

Wybrałam się z Młodą do Krakowa. W programie „wycieczki” były dwa punkty:

1) kupić grafiki na krakowskim rynku (kupione – są śliczne),

2) od-wiedzić w szpitalu Basię.

Basię Grześkowiak z Rudy Śląskiej poznałam w pokoju Izabeli. Jest moją rówieśnicą i ma przewlekłą białaczkę limfatyczną (chłoniak limfocytarny). Przez blisko trzy miesiące walczyła z NFZ o zgodę na sfinansowanie leczenia w Klinice Hematologii AM w Krakowie. No i wreszcie się udało! Od wczoraj jest w szpitalu. Już leją jej w żyły coś, co ma uratować jej życie. Trzy butelki (właściwie worki) tego „coś” kosztują trzydzieści osiem tysięcy złotych! I o te pieniądze chodziło.

Ubrali nas tam jak lekarza do operacji: zielone fartuchy od szyi po kostki, foliowe buty i maseczka na twarz. Temperaturka otoczenia „sprzyjająca” takiemu odzieniu: około dwudziestu siedmiu stopni w cieniu. Plus moje uderzenia gorąca.

Że ja to przeżyłam, to cud!

Basia – cudna! Ciepła, pogodna, uśmiechnięta. No i stwierdziła, że zaczyna mi wierzyć, że istnieją lekarze, tacy, jakich ja spotkałam. Prowadzi ją doktor Nowak, nie dość, że pogodny, uśmiechnięty, ma zawsze czas dla pacjenta i wszystko dokładnie wytłumaczy, to jeszcze młody i przystojny! Klinika czyściutka, nowoczesna – normalna Europa!

Trzymam kciuki za Basię. Gdybym się nie obraziła na Boga za śmierć Iza-elli – pewnie bym się i pomodliła.

26 sierpnia 2004 roku

Jutro jadę znów do Basi do Krakowa, a potem dalej – do Olkusza. Pojutrze u Jarka odbywać się będzie zjazd stałych bywalców pokoju czatowego Izabelli. Poznamy się „w realu”. Odwiedzimy Izabelę. Mocno chcę wierzyć, że już nikt z tego towarzystwa nas zbyt wcześnie nie opuści. Nie odejdzie na zawsze.

Muszę w to wierzyć, bo inaczej nic nie miałoby sensu.