11 lutego 2004 roku

Cholera, miało mi nic nie być, jak do tej pory!

Odmieniło się czy mój organizm ma już dosyć tej trucizny. Po wczorajszej chemii zasnęłam w samochodzie, w drodze do domu.

Ja nigdy dotychczas nie zasnęłam w samochodzie! Byłam słaba jak niemowlę we mgle.

A dziś to już czysty skandal, co się ze mną wyprawia; w kibelku byłam tyle razy, że wyczerpałam miesięczną normę, a próbując coś ugotować musiałam zatykać nos. Zapachy – wszystkie po kolei – rwały mnie na wymioty. Mało brakowało, a założyłabym na nos klamerkę od bielizny! Ohyda.

O jedzeniu też nie było mowy. No, ale Ślubny i Młoda orzekli, że łazanki były prima sort! Nie wiem, nie próbowałam, ale wierzę im na słowo.

Telefonowała znów Beata. Kuzynka z Australii. Mieszka w Perth. Wkurzyłam się trochę, bo ona ma u siebie czterdzieści stopni ciepła i bokiem jej te upały wychodzą. Ratunku! Zamieniam się na naszą zimę z dopłatą. Beata i jej córka Madzia marzą o śniegu i sankach. Jest to sprawiedliwość na tym świecie? Ja marzę o ciepełku!!! Może być i pięćdziesiąt stopni.